Mijn uitgebreid verhaal

Mijn verhaal begint in de buik van mijn biologische moeder. Een moeder waar ik geen emotionele band mee hebt, enkel die van bloed. Een periode die enorm cruciaal is voor alle kinderen in de wereld. Een tijdperk waarin hechting je basis zal vormen voor de rest van je leven.

Niet enkel in de baarmoeder vindt dit hechtingsproces plaats. Van het moment dat je geboren bent en in de eerste 3 levensjaar zal dit proces zich meer gaan uitstrekken in je brein, gedachten en gevoel. Laat nu net in die 3 jaren zijn dat ik gescheiden van mijn biologische moeder heb geleefd in een weeshuis. Daar geraakte ik steeds gehecht en onthecht aan de diverse opvoeders rondom mij. Het basisvertrouwen, de zorg en veiligheid, de stabiliteit en vooral het durven exploreren werden op een ander manier in mijn brein, gedachten en gevoel omgezet.

Eens ik werd geadopteerd zou dit probleem zich wel oplossen zal je denken. Dat is ook goed mogelijk als je op de gepaste manier werd opgevangen. Dat kan ervoor zorgen dat je onthechting van de eerste jaren geleidelijk aan kan groeien naar een gehecht en gelijmd geheel.

Ongeacht de liefdevolle intenties van mijn adoptieouders (ik draag ze geen kwaad hart toe, ze deden en doen zo hard hun best) is dit niet van een leien dakje gegaan. Mijn onthechting van de 1ste 3 levenjaren werd verder onthecht en versterkt. Onbewust voor zowel mijn ouders als voor mij in eerste instantie. Maar eens in mijn volwassen leven merkte ik meer een meer desorganisatie in mijn gevoel en gedachten.

Na vele therapieën en depressies kreeg ik het inzicht dat ik niet 1 enkele trauma had opgelopen (hechting) maar eveneens een ander trauma erboven kreeg (parentificatie). Dit meervoudig trauma zorgde er vooral voor dat mijn belevingswereld in continue waakzaamheid stond en ik in elk contact met een ander continu afwoog wat er persoonlijk van mij werd gedacht. Was ik goed genoeg voor de ander, kwam ik goed genoeg over, werd ik lief of bekwaam genoeg gevonden, ziet de ander mij wel voor wie ik echt ben en aanvaardt die dat ook. Kortom: ik voelde dat ik nooit mezelf kon zijn en mezelf telkens moest meten aan anderen en hun visies over mij.

Na de geboorte van mijn dochter in 2016 gaf dit mij nog meer inzicht in wat ik gemist heb. Hoe ze opgroeit en hoe ze ontwikkelt. Het is zo mooi en zo confronterend tegelijk. Nu ze de leeftijd heeft waarop ik naar België ben gekomen geeft het me zoveel verdriet. Het kleine kind in mij blijft gekwetst en wordt continu beïnvloed waardoor mijn dagelijkse leven een struggle is. Ben ik het wel waard om te leven?

Natuurlijk ben ik dit leven waard! Je eigenwaarde komt door vertrouwen in jezelf ongeacht wat een ander denkt of zou zeggen. Dit vertrouwen werd echter al geschaad in de baarmoeder en de 1e levensjaren na de bevalling, zelfs tot ver in mijn jeugd. Hoe pak je dit aan?

Je denkt zeker en vast dat ik mezelf als slachtoffer zie? Dat heb ik vele jaren zo aangevoeld inderdaad. Inzicht wil niet steeds zeggen dat er ook verandering kan optreden. Maar deze blog geeft blijk van een nieuw hoofdstuk. Een hoofdstuk waarin ik niet langer het slachtoffer ben, maar mijn leven in mijn eigen handen zal nemen.

Ik ben het waard, ik mag mezelf zijn, ik heb mijn capaciteiten, ik heb humor, ik mag mijn eigen keuzes maken met de mogelijke vruchten te plukken of consequenties te dragen, ik ben ik en dat kan niemand anders zijn! I am original!

Wat mensen zeggen

---

Mijn blog volgen

Krijg nieuwe content direct in je mailbox. Abonneren

https://www.facebook.com/howtoheallife