Proloog
Ik juich mezelf toe! Ik ben trots op mezelf. Ik mag de zelf-liefde die ik sinds juni voel ook in mijn blog opnemen. Ik geef mezelf echt een schouderklopje omdat ik mezelf blijf evalueren en blijf evolueren.
Fuck the mensen die me niet zien zoals ik mezelf zie. Ze hoeven me niet te aanvaarden omdat ze toch niet de juist ik aanvaarden, maar een perceptie die ze hebben van mij. Wat een verspilling van energie om mijn gedachten en emoties aan hen te besteden. Ik kan beter mijn tijd en energie steken daar waar het gewaardeerd wordt en daar waar ze me zien voor wie ik ben, en zo ook geaccepteerd.
Daarom hoop ik ook werkelijk dat jullie als lezers iets aan mijn blog hebben. Ik voel minder verbinding met jullie de laatste tijd (likes, comments,…) en iedereen heeft zijn leven en trauma om aan te werken. I get it. Maar ergens heb ik toch soms nood aan wat feedback. Lukt het jullie wat daar? Helpt mijn blog je. Geef ik je de juiste inzichten en sluipt mijn positieve mindset ook in jouw hoofd?
Ik ben alleszins nog steeds gelukkig dat ik met deze blog ben begonnen en al helemaal met het resultaat dat ik in dit half jaar heb geoogst. Bedankt aan jullie allen om back office mijn steun te zijn! Binnenkort laat ik jullie trouwens ook weten welke grote beslissing ik genomen heb zonder mijn mama op mijn schouder. Benieuwd? Blijf me maar volgen. (wink wink)
Sessie 5: psycho-educatie
Voor de eerste keer sinds juni kwam het veelbeloofde NARM eventjes piepen tijdens mijn sessie. De inleiding van mijn verhaal bracht ons op het feit dat we individueel maar ook universeel neigen naar onze ‘favoriete’ overlevingsstijl. We ressorteren het meest naar die overlevingsstrategie die ons ook heeft geholpen tijdens die cruciale, maar destructieve, vormingsjaren. Het deed ons overleven en grijpen daarom ook terug naar diezelfde overlevingsstijl.
Hieronder de overlevingsstijlen in chronologische volgorde volgens Laurence Heller die nauw in overeenkomst is met de bouwstenen van hechting Truus Bakker-Vanzeil.
Vele inzichten op nog geen 10 minuten in mijn stoel. Maar dit was niet alles…
Sessie 5: Somatic Experience (SE)
Het aspect ‘destructieve parentificatie’ kwam kort, maar heftig, aan bod. Ik heb het gevoel dat, sinds de sessie familieopstellingen, de macht of invloed van mijn moeder is verdwenen. Ik ga lichter door het leven en heb zelfs 1 grote beslissing gemaakt zonder haar op mijn schouder. Maar dit blijkbaar enkel met mijn hoofd gebeurd. Bovendien helt de weegschaal nu best fel over naar de andere kant en voel ik wat apathie naar mijn moeder (weinig contact, niet veel empathie in haar situatie met mijn dementerende vader, …) Zaken waar ik me normaliter enorm schuldbewust over zou zijn en dat plichtsbesef dat daarmee gepaard gaat lijkt volledig verdwenen.
Dit kan inderdaad gebeuren dat dit volledig gaat overhellen omdat hij eerst volledig naar de ene kant oversloeg. Dat stuk is nochtans nog niet helemaal opgeheven en de vragen die de therapeut me stelde gaven me niet enkel een ongemakkelijk gevoel, maar ik werd best geïrriteerd met haar vragen. Ze voelde dit ook en nodigde me uit om dit gevoel even te ontleden en stil te staan bij waarom ik die irritatie voelde en zelfs mijn ogen rolde (wat absoluut verboden was tijdens mijn jeugd, zoals vloeken, negatieve emoties en inconsistentie).
Waarom was ik dan zo gepikeerd. Ze vroeg me eigenlijk enkel of mijn ouders zich al eens hun excuses hadden aangeboden of tenminste me valideerde in mijn gevoel over hu impact destijds. Op traumagroepen participeer ik vaak met het antwoord: veel zin heeft dit niet als de personen zelf geen notie hebben van wat ze deden traumatisch was. Ze komen zelf voort uit een generatie van trauma en hebben niet de juiste tools gekregen om deze keten te doorbreken zodat ook dit intergenerationeel trauma aan mij werd doorgegeven, on top of het adoptietrauma dat helaas versterkt en nog meer onthecht werd door hun destructieve parentificatie.
Waarom was ik zo gepikeerd als ik het gevoel had vrij te zijn van haar macht, beslissingen durfde te maken zonder haar goedkeuring en het plichtsbesef verdwenen lijkt. Mijn intuïtieve uitspraak liet het eindelijk naar buiten: “ik voel dat ik het nog steeds niet mag, dat ik nog steeds verantwoordelijk ben “…
Ik denk enkel aan de kind loyaliteit naar de ouders toe waardoor ik mezelf conformeerde inclusief de versterkte dankbaarheid van mijn redding door hun adoptie van mij. Niettemin is dit niet enkel loyaal maar houdt dit in mijn geval ook een rolomkering in. Ik zorgde voor mijn moeder i.p.v. dat zij dit deed in mijn basisbehoeften.
Begrijp me niet verkeerd: ik had het goed. Ik had eten, een dak boven mijn hoofd, kleren om aan te doen en ik mocht naar school. Maar de emotionele en ontwikkelingsbehoeften die een kind nodig heeft (zie hierboven: adaptive survivalstyles) kwamen nauwelijks aan bod. Het is net dit ‘zorgen’ dat nog steeds in mijn gevoel zit, maar wel uit mijn hoofd is verdwenen.
Dat kwam even binnen. Ik mocht daarbij ook even focussen op het gevoel binnen in mijn lichaam. Waar voelde ik een sensatie en kon ik het benoemen.
Mijn eerste praktische sessie benoemde ik het ‘knijpen rond mijn hart’ als ik het over mama had. Nu was het knijpen rond mijn hart overgegaan in een prikkelende sensatie net onder mijn hart, maar wel op weg naar mijn ‘borrelende maag/buik’ (zie eerste sessie SE) wat overeenkwam met het wegduwen van mijn emoties.
Dat laatste kan ik best niet laten gebeuren. Ik moet het gevoel doorvoelen en een plaats geven. Maar wat ik vooral vreemd vond… Ik heb deze hele sessie niet geweend. Ik heb geen knijpend hart gevoeld en ik kon best rustig vertellen over best (voor mij) heftige dingen. Dat viel de therapeut ook op en vroeg me wat ik daar bij voelde.
Verbazing maar vooral trots zijn op mezelf. Ik leer afstand nemen van mijn overlevingsmodus, uiteraard nog in een ‘oefening baart kunst’ kind of way. Ik voel wel dat ik al zoveel verder sta in die paar sessies SE.
Een sidenote, niet echt gerelateerd aan mijn trauma: ik liet haar ook wel weten dat ik moedeloos wordt van het feit dat als ik een horde heb genomen er steeds een andere horde opdoemt die ik ook moet tackelen. Alsof het een neverending story is. Het maakt me moe en een beetje ontdaan met het idee dat ik nooit ‘klaar’ zal zijn met mijn heling.
Wat een mooi antwoord dat kreeg!
Ze gaf aan dat alle significante gebeurtenissen (mijlpalen zullen we het noemen) in de reis naar heling, zoals de geboorte van mijn dochter of de bijna scheiding van mijn man vorig najaar, net een stepping stone is in je groei. Je groeit vanuit je vorige mijlpaal waardoor je beweegt naar een hoger plaatsje waar je beter kunt overzien (anders observeren) dan dat je ervoor deed. Je krijgt met andere woorden een nieuw paar ogen om te kijken naar een situatie die zich waarschijnlijk al eventjes aan het manifesteren was.
Ja zo kunnen we dat dus zien. Niet steeds negatief denken over de energie die we steken in de zaken. Af en toe het kop in de zand steken is bijvoorbeeld ook net je energie sparen om dan nog sterker met de moeilijke dingen om te gaan. Dus nee, je bent dan geen vluchter. Je bereid je net voor om de strijd met je innerlijke aan te gaan.
Positiviteit brengen in je denkpatroon want ook dat geeft je meer energie om er terug tegen aan te gaan, dan enkel moedeloos naar die trap boven je te kijken. Gewoon de eerste stap zetten en dan nemen je hersenen of het universum het wel van je over.
De volgende blogpost zal gaan over mijn grote beslissing (toch voor mezelf). Tot dan: zorg voor jezelf, anderen en blijf gezond. Bovendien een goede zomervakantie waarbij jullie je kunnen onthaasten tijdens deze intense corona-tijd.
How to survive in life 