Proloog
Het is een turbulente tijd. Een tijd waarop ik nog scherper sta dan anders. Redelijk veel psycho-educatie en redelijk wat verwerking van rationele inzichten over trauma’s en zijn effecten. Bovendien zindert die familieopstelling nog wat na. Niet in een negatieve zin. Helemaal niet. Ik kan zelfs zeggen dat mijn wekelijkse bezoekjes bij mijn moeder mij minder beïnvloeden dan dat ze voorheen deden. Alsof die opstelling en mijn systemisch loslaten, accepteren van haar handelingen en uitspraken toch een shift heeft veroorzaakt. Toch blijven triggers me parten spelen en dat reflexieve: ik word er echt helemaal heebiejeebie van. Geen controle of wat dan ook.
Ik ben er ook eindelijk achter dat het de window of tolerance heet; datgene dat me sneller naar een overlevingsstand doet overschakelen… in nanoseconden.
Ik kan mezelf dus onderverdelen onder de freeze en fawn overleving. De overleving zal ik nooit meer kunnen uitzetten, maar wat ik kan doen is om mijn reactie op triggers te veranderen. Nu probeer ik dus op zoek te gaan naar een manier om die reactietijd te verlengen tussen trigger en reactie/gedachte/gevoel door onderstaande therapie, meditatie, ademhalings-oefeningen en mezelf aarden. Het zal wat oefening (en ruimte) vragen en hopelijk kan ik hier snel mee aan de slag!
SE/NARM
Dus… Ik ben gestart met een geheel andere therapie dan dat de meeste gewoon zijn. Cognitieve therapie werkt vaak inzichtelijk, rationeel en top-bottom. Hetgeen ik nu zal starten werkt vooral bottom-up (lichaamsgericht). Vanuit sensaties, aanvoelen, lichamlijke gewaarwordingen, en van daaruit verder werken.
Somatic Experience (SE) wordt vooral gebruikt bij shock trauma’s of eenmalige grote gebeurtenissen (big T’s). Daarom was ik zolang op zoek naar een combinatie therapie waarbij ook de ontwikkelingstrauma’s (small t’s) zouden aangepakt worden. De therapeute waar ik besloten heb om naar toe te gaan heeft niet enkel SE opleiding op haar CV, maar ze is ook klinisch psychologe van achtergrond met enkele cursussen van NARM (neuro affective relational model) die ze heeft gevolgd. Dit laatste wordt vooral toegepast op die ontwikkelingstrauma’s of de pre verbal trauma’s waarbij men nog geen woorden en bewuste herinneringen had.
Gisteren was de intake. Door naar mij te peilen kan ze de therapie afstemmen op mijn noden die naar voren zijn gekomen in de intake. Natuurlijk ben ik weer een huilebalk en kan ik nooit gewoon eens mijn verhaal vertellen. Maar waar ik ook wel werd op gewezen was dat beklemmende gevoel rond mijn hart als ik het had over schuldgevoel of mezelf in de picture te zetten (op de eerste plaats). Hetzelfde beklemmende gevoel dat ik had toen ik in de familieopstelling ‘onder’ mijn adoptiemoeder stond opgesteld (door mezelf); hoe ik het systemisch aanvoelde.
Ik heb nog steeds geen idee hoe deze therapie zal verlopen. Ik begrijp zelfs niet als ze me vraagt welke de emotie is die ik voel bij een bepaalde situatie of uitspraak. Want ja ik kan verschillende emoties benoemen: droef, boos, ontgoocheld, blij… Maar ze plaatsen in een bepaald moment kan ik blijkbaar niet heel goed.
Maandag ga ik opnieuw en zal ik zien hoe de therapie in gang wordt gezet. Misschien goed dat ik er geen idee van heb (net zoals bij de familieopstellingen) want dan kan je ook geen verwachtingen hebben (en teleurgesteld worden). Ik kan enkel zeggen dat dit een manier van aanpak is die niet gebruikelijk is en dat we standaard graag rationeel vragen hebben over oorzaak-gevolg en van daaruit tot inzichten komen om het dan te verwerken. Hier wordt die oorzaak-gevolg uiteen gehaald en enkel bij het gevolg (lichamelijke gewaarwordingen) stil gestaan.
Volgende week weet ik jullie allicht iets meer te vertellen.
How to survive in life 