Wie herkent de soms hypocriete en oppervlakkige contacten binnen bepaalde groepsdynamieken? Niet alle groepen hebben deze kenmerken uiteraard. Jammer genoeg wel veel te veel. Ik wel heb een andere filter om naar deze groepsdynamieken te kijken en deze te ontleden.
Ik voel me niet goed in (grote) groepen die zich vaak lenen tot een soort verheffing naar een populaire stem. Wie de meest grappige of sarcastische reacties maakt is dan ook het vaakst geliefd en vooraanstaand. Het zijn ook vaak deze groepen waarin bepaalde individuen diezelfde verwachting (zoals binnen parentificatie) hebben van anderen. Als je hieraan niet voldoet word je automatisch gedegradeerd tot een seut, saai persoon of outsider. Dit beeld dat sommigen van jou aan andere overdragen wordt vaak genoeg zomaar voor waar aangenomen waardoor anderen je met deze bril zullen gaan benaderen.
Ik ben via mijn therapie op een interessante analyse gestuit van het waarom ‘ik me zo ongemakkelijk voel’ in bepaalde groepen. Alles kan worden opgehangen aan die basis van onveilige hechting, identiteitsontwikkeling (parentificatie) en het feit dat je jezelf niet mag zijn.
Ik merk bijvoorbeeld en heb geobserveerd dat in 2 specifieke groepen op mijn werk ik mezelf anders profileer. Niet zozeer dat ik een masker opzet maar vooral hoe ik mezelf mag en durf uiten in een welbepaalde groep.
- Groep 1: individuen met een uitgesproken mening en humor waarbij ook hun perceptie naar anderen op diezelfde manier is zoals mijn mama me heeft gezien (niet waardevol en iemand specifiek zou moeten zijn om geliefd te zijn) en ze pas graag met me omgaan als ik aan hun verwachting voldoe
- Groep 2: individuen met evenzeer een uitgesproken mening en humor maar waarbij ze me juist in mijn waarde laten, mij mezelf laten zijn en me niet benaderen als een individu die zich moet conformeren naar hun verwachting en zienswijze van collega’s waar ze graag mee willen gaan
Je kunt al voorspellen in welke groep ik me het beste voel en de groep waar ik me het veiligste voel om mijn humor en mijn eigen ‘zijn’ kan loslaten zonder op mijn hoede te moeten zijn dat ik wel aanvaard wordt noch wordt afgeschilderd aan anderen als het domme gansje.
Binnen mijn problematieken (of meervoudige trauma’s) heb ik het moeilijker in groepen. Zeker om gehoord en gezien te worden als mezelf. Want zeg nu zelf: wie ben ik eigenlijk? Ik heb nooit een eigen echte identiteit ontwikkeld en hoe kan ik dan eigenlijk me veilig voelen bij iemand (1 individu of een hele groep) waardoor ik dan mag zijn wie ik momenteel ben?
Goede vraag. Kan ik mijn eigen identiteit nog wel ontwikkelen of moet ik het nu doen met hoe mijn verleden mij heeft gevormd en dat wat bijschaven? Want iedereen weet hoe belangrijk co-regulatie is. Alle relaties die je hebt (liefde, werk, vriendschappen,…) zouden veilig voor je moeten aanvoelen om jezelf te mogen zijn. Enkel door die veiligheid kan je helen en kan je het verleden loslaten en in het heden verder leven zonder die constante druk te voelen op je schouders (“mama”).
Ik kan eerlijk zeggen dat ik er elke dag tegenop zie om te gaan werken en mijn brein weer volle toeren te laten draaien om de continue processen die in mijn hoofd afspelen op een correcte (en niet geparentificeerde/onveilige) manier te laten verlopen. Het is vermoeiend. Elk contact dat ik heb door mijn ‘nieuwe’ bril te zien en me niet steeds gekwetst te moeten voelen door een subtiele afwijzing. Het probleem bij de ander te laten en niet tot me te laten doordringen als een persoonlijke aanval.
How to survive in life 