Achtergrondinformatie
Dit zelfbeeld of identiteit is er niet enkel voor ons, geadopteerden, van toepassing. Door de roulerende rekening (Nagy: kind van de rekening) kan de hechtingsstijl of verwachting van de adoptieouder ook geprojecteerd worden op hun (adoptie)kind.
- Als geadopteerde
Zichtbaarheid en van tel zijn: voor een langere periode werd dit het kind ontnomen of verkeerd aangeleerd. Bovendien zijn tegenstrijdige gevoelens (loyaliteitsconflicten) voortdurend aanwezig t.a.v. de biologische- en adoptieouders. Het ondankbare woord “dankbaarheid” die adoptie vanzelfsprekend met zich meebrengt maakt menig adoptiekinderen monddood. Het is enorm moeilijk, zeg maar onmogelijk, om de roots levende te houden en tegelijk te verbergen.
- Als adoptieouder
Gepaste, evenwichtige en responsieve zorg door de adoptieouders kan ervoor zorgen dat de initiële onthechting terug een gelijmd geheel wordt. De geschiedenis van de adoptieouders en hun ervaringen met hun (voor)ouders kunnen resulteren in een laag zelfbeeld waardoor ze als ouder van een (adoptie)kind niet stevig in hun schoenen staan en ongepast, onevenwichtig en non-responsief het kind opvoeden. Dit kan een destructieve parentificatie tot gevolg hebben voor het kind.
- In wisselwerking
Door de aangeboren loyaliteit (het deelthema van week 4) en zodus modelgedrag kan destructief aflopen omdat het kind geen identiteit ontwikkelt. Anderzijds kan probleemgedrag toegewezen worden aan de genen kan dit negatief inwerken op de persoonlijkheidsontwikkeling. Het ontbreken van de juiste communicatie en het benoemen van positief gedrag (talenten/kwaliteiten) zal een gevoel van onbekwaamheid meebrengen.
Conclusie: het gevoel “ik mag er zijn als persoon, niet als prestatie en ik word onvoorwaardelijk van gehouden” zal door een gemis van correcte, evenwichtige en responsieve zorg volledig naar de achtergrond verdwijnen en zal je als volwassene met onzekerheid, wantrouw en een portie zelfhaat moeten leven.
Mijn praktijk
Een deel van de achtergrondinfo zal later uitgebreider aan bod komen zoals parentificatie. Maar ik kan je al wel vertellen dat samen met onveilige hechting dit evenzeer ervoor gezorgd heeft dat ik als volwassene zeer afhankelijk werd van iemands oordeel of bevestiging. Micro expressies in iemand zijn gelaat, lichamelijke houdingen, intonatie en verdeelde aandacht geven mij elk apart of samen een gevoel van eenzaamheid en afwijzing. Dit komt dagelijks meerdere keren voor. Ik merk gelukkig wel wanneer ik getriggerd wordt, enkel kan ik nog niet tijdig en correct genoeg reageren. Ik werd geliefd als ik voldeed aan de verwachtingen van mijn ouders, maar mij werd steun, liefde ontzegd als ik hun pad niet koos. Ik werd dus om mijn prestatie beoordeeld en niet om wie ik was. Ik werd niet als mezelf aanvaard met mijn eigen keuzes die me moesten leren vallen en opstaan in mijn jeugd en tienerjaren. Schuldgevoel werd me aangepraat, communicatie werd me onthouden, koude oorlog werd met me gevoerd, dankbaarheid werd me opgelegd. Ik had geen eigen ik die rebelleerde voor een eigen identiteit in een veilige haven waar ik kon aanmeren als ik “viel” en waardoor ik met de nodige zorg en steun terug kon opstaan. Ik werd klein gehouden en perfect geacht te zijn.
Doorheen mijn jeugd voelde ik dit allemaal niet. Eens in de grote, boze wereld (na het middelbaar) werd me duidelijk dat ik niet voldoende voorbereid was op het leven en dat alle relaties (welke aard ook) zeer moeizaam (en oppervlakkig) verliepen. Het stemde me droevig, eenzaam en depressief. Het tijdperk van de therapie en heling begon toen.
Ik kan blijven typen, maar deze blog zal zeker nog meer aansnijden van deze confronterende en vaak pijnlijke periodes. Zou je graag met mij in dialoog willen gaan en samen dieper graven (ook in jouw praktijkverhaal) is dit steeds mogelijk.
Volgende week ga ik in op een ander deelthema; verlies, rouw en verdriet. Schrijf je in op mijn blog om een herinnering te krijgen als je dat wenst. Tot volgende week.
Zorg voor jezelf en tot snel!
How to survive in life 